Gemeenschappelijke binnentuin i.p.v. achtertuin

Een binnentuin: heerlijk!

Nu leef ik al sinds 2016 in een blok met een binnentuin zonder schuttingen. Er is over dit blok heel veel te zeggen qua gentrificatie, maar als ik zou moeten kiezen tussen deze binnentuin of 1/25e hiervan als achtertuin, dan zou ik het wel weten. Alle benedenwoningen hebben trouwens wel een privéterras van zo’n 15m2.

Grootste voordeel: het leven ontstaat er! Kinderen lopen in en uit, gesprekken ontstaan terloops, je gaat zitten en gaat weer weg, je helpt iemand eventjes, iemand helpt mij, ik tuinier wat, ik ruim wat op, ik geniet van jonge meesjes en zie dat de vlinders er weer zijn.

Allemaal ongeplande ontmoetingen, love it!

Spontane ontmoetingen

‘Gemeenschap’ in de buurt zou veel maatschappelijke problemen in de kiem kunnen smoren. Ook voor mensen die het ogenschijnlijk goed hebben. Denk aan (verborgen) eenzaamheid van bijvoorbeeld alleenstaanden en de psychische problematiek die dat kan veroorzaken. Dichtbij huis is er ruimte voor spontane ontmoetingen met mensen die je wél nog een andere keer tegen kunt komen, zodat je sociale weefsel versterkt.

Hechtere gemeenschap

Helaas is er veel afstand geslopen in veel van de dingen die we elke dag doen: familie, werk, recreatie, reizen, etc. Zo zijn we een veel minder groot deel van onze tijd gericht op de plek waar we leven en de mensen die daar ook zijn. Prima zolang het goed gaat, maar als er bijvoorbeeld kinderen komen of er mantelzorg nodig is, dan kom je erachter hoe fijn het is om nabij huis een sterk sociaal weefsel te hebben.

Ik zou zelfs durven te stellen dat een hechtere gemeenschap vlakbij huis onze lifestyle duurzamer maakt. Omdat we minder consumentisme nodig hebben, omdat je minder vaak on-duurzaam hoeft te reizen, omdat je meer gaat delen én omdat we minder energie-intensieve zaken van de overheid vragen om voor ons te regelen omdat we het zelf oplossen.

Duurzaamheid, gezondheid, en gewoon geluk.