Van niets iets maken

Het kringloopgeluk van Ingrid van Willenswaard

 

Tekst: Yvonne Koop

Hoeveel heeft een mens nodig om van te leven? Moet je alles nieuw kopen of kun je het zelf maken? Waarvan word je gelukkig? Het zijn vragen waarover Ingrid van Willenswaard graag mijmert op haar blog Ingthings en waarover inmiddels twee boeken zijn verschenen: Kringloopgeluk en Vive la vie. Een interview met als decembercadeautje het patroon van heerlijke handwarmers erbij.

 

Ze woont in een klein dijkhuisje in Amsterdam Noord, met uitzicht op een kanaal en maar tien minuten fietsen van het centrum. Ingrid van Willenswaard is er na wat omzwervingen samen met haar vriend beland en woont er nu al weer een half jaar met veel plezier. “Om hier te kunnen wonen, deden wij driekwart van onze spullen weg. Het zou anders niet gepast hebben. Een bijzondere ervaring en het bevalt goed: alleen leven met wat je nodig hebt. De meeste spullen heb je gewoon maar je doet er nooit iets mee.” Waag het echter niet aan haar verzamelingen te komen: dozen vol lapjes, draadjes, schriftjes, papiertjes, prulletjes, van alles en nog wat dat ooit wellicht nog wel eens ergens voor van pas kan komen…

 

Wat spreekt je zo aan in oude meuk, oneerbiedig gezegd?

“Ik vind het fijn om iets te vinden dat je helemaal niet zocht, maar dat ineens naar je glimlacht. Dingen met een geschiedenis, oud handwerk bijvoorbeeld. Ik stel me dan zo voor wie het gemaakt heeft en hoe lang ze daar mee bezig zijn geweest. Dat kan ik dan echt niet laten liggen.”

 

Was je als kind ook al zo’n verzamelaar?

“Ja, en ook dingen zelf maken zat er al vroeg in. Op mijn zestiende spon en verfde ik al mijn eigen wol, waarvan ik truien breide. Ook naaide of vermaakte ik mijn eigen kleren. En sinds mijn eerste bezoek aan een rommelmarkt ben ik verkocht en koop ik zo ongeveer alles tweedehands, waarom nieuw kopen als alles er al is? Bovendien vind ik het fijn om van niets iets te maken.”

 

Blijkbaar spreekt dat veel mensen aan!

“Ja, verbazingwekkend genoeg wel, omdat ik eigenlijk maar wat aan rommel, met alle bijbehorende ups en downs. Maar misschien herkennen ze iets in het soms wat melancholische gevoel: geniet van de mooie kleine dingen in het leven. Ik noem het appeltaartdagen: een dag waarop iets gebeurt, vaak iets heel kleins, waar je zo’n zoemend gevoel van tevredenheid van krijgt. Het gevoel dat alles even helemaal goed is.”

 

Dus de lezers van de Krant van de Aarde wens je voor 2015 veel appeltaartdagen toe?

“Ik voel mij helemaal niet in de positie om mensen raad of een boodschap te geven. Maar als ik toch iets moet zeggen is het: wees vriendelijk voor anderen en jezelf, deel wat je hebt en weet, dan kom je al een heel eind.”

 

Patroon polswarmers

Dit is werkelijk de makkelijkste want, vingerloze handschoen of polswarmer (hoe je het ook noemen wilt) die je kunt maken namelijk gewoon een lapje dat je dubbel naait (met een gaatje voor de duim, dat wel). Het vastnaaien moet je wel met enige aandacht doen, om het er netjes uit te laten zien. Je neemt steeds twee lusjes met je naald en dat trek je dan bij elkaar. Als het aan elkaar genaaid is, kun je nog een randje haken om het duimgedeelte en aan de bovenkant. Ik haakte twee rijen vasten. Omdat ze er zonder handen een beetje suf uitzien vroeg ik mijn nichtje Guusje om even als hand-model op te treden. Ik mag wel zeggen dat ze dat met verve deed!

---