De column van Richard & Kelly die hun ‘normale’ leven inruilden voor een minimalistisch bestaan in een camperbus. Je kunt ze volgen op Globus2.nl of in deze krant.

Sahara

Deze maand schrijven we onze column vanuit Marokko. Na het kustgebied en het Anti-Atlasgebergte zijn we aangekomen in de Sahara. De Sahara is met 9,2 miljoen vierkante kilometer de grootste woestijn op aarde. Eigenlijk is Antarctica de grootste woestijn. Ook daar valt minder dan 200 mm regen per jaar en is daarmee officieel de grootste woestijn die we kennen. Maar de Sahara (letterlijk woestijn in het Arabisch) is verreweg de grootste ‘hot desert’ zandwoestijn.

Groen in de woestijn

In het dorpje M’Hamid houdt de geasfalteerde weg op en moeten we Globus2 omruilen voor een 4×4.

Vanaf het dorpje naar de zandduinen is het nog twee uur rijden door dor, rotsachtig gebied. Vlak voor we bij de hoge zandduinen aankomen, die je van verre al ziet opdoemen, rijden we door een uiterst groene strook.

In Marokko is afgelopen september zeer veel regen gevallen. Veel wegen zijn daardoor verwoest en er zijn zelfs slachtoffers gevallen. Maar het heeft er ook voor gezorgd dat er nu een hele strook in de Sahara begroeid is.

Het contrast tussen de lichtgroene struiken en de uitgestrekte doodse zandduinen kan haast niet groter zijn. Komende zomer is hier waarschijnlijk niets meer van te zien. Dan te bedenken dat de woestijn ooit uit grasland bestond. Eens in de 41.000 jaar wisselt het gebied tussen woestijn en savanne-grasland.

Leven

Overigens valt dat doodse in de woestijn erg mee. Er is meer leven in de woestijn dan je misschien denkt.

Naast de bekende geiten en kamelen (eigenlijk dromedarissen) kun je er ook schildpadden, torretjes, struisvogels, ratelslangen en woestijnuilen vinden. En wat dacht je van de snelle gazelle met zijn snelle voeten, de ongrijpbare cheeta en de kleine fennekvos.

De woestijn wemelt van het leven.

Verstillen

We hebben één nacht doorgebracht in de woestijn. Boven op de hoogste duin met zandduinen zover we maar konden kijken. We hebben de zon zien ondergaan en de zon zien opkomen. Je zit daar, kijkt en verder… niets… Stilte. Geen andere mensen, geen vliegtuigstrepen in de lucht, geen enkel geluid. Alleen maar zand. O, en natuurlijk wind. Wind waardoor je gezandstraald wordt en je later ook zand in je onderbroek en je camera terugvindt.

Tulband

Voor iedereen die ooit naar deze regio gaat kunnen we trouwens een tagelmust (tulband), waar iedereen hier mee loopt, van harte aanbevelen. Het is even oefenen hoe je hem precies omwikkelt, maar wat een genot. Hij zit heerlijk en je hebt veel minder last van zon, wind en zand in je haren.

Hadden we eerst misschien een vooroordeel over mensen met dergelijke gezichtsbedekking, omdat ze onbenaderbaar en afstandelijk zouden zijn, nu vinden we het naast erg praktisch ook nog eens prachtig.

Sprekende stilte in de Sahara

Zitten op zo’n zandduin doet iets met ons. Het is alsof de stilte in de Sahara een verhaal te vertellen heeft, een boodschap wil delen. Hoe nietig en klein zijn we in deze wereld? Wie zijn we eigenlijk? Wat is onze rol in dit leven? Alle tijd om gedachten voorbij te laten trekken. Vorige week is er een dierbare vriend/collega overleden. In de kracht van zijn leven, te jong en vitaal. Voor ons zal hij eeuwig voort blijven bestaan, want wat het hart gezien heeft is voor eeuwig. Maar hoe moeilijk is het, vooral voor de nabestaanden, om zijn fysieke aanwezigheid hier op aarde te moeten missen.