Een beknopte omschrijving van een historische gebeurtenis die deze twee verloren zaken aan elkaar knoopt:
Lang, lang geleden, in een tijd van duisternis en kou gedurende de kleine ijstijd, raakten de mensen van Europa verstrikt in een angst voor de natuur. Die periode bracht honger en ziekte en maatschappelijke wanhoop, de leiders van de kerk verklaarden de natuur als een verlengstuk van het kwaad. De paus stelde dat de samenleving iedereen die samenwerkte met de natuur en kennis had over de natuur, beter kwijt dan rijk was, dit trof met name vrouwen.

Deze heksenjachten duurden eeuwen en creëerden een diepe kloof in onze samenleving en kennis. Die genocide roeide naast heel veel kennis ook de vrouwelijke essentie en de vrouwelijke manieren om de wereld te zien voor een groot deel uit en vond in dezelfde tijd plaats als de wetenschappelijke revolutie. God zij geprezen voor die revolutie (pun intended), maar de invloed van het een op het andere kan niet worden ontkend.

Verlies van vrouwelijke wijsheid

Dit verlies van feminiene wijsheid en kwaliteiten heeft ons nog steeds in de greep.

Onze samenleving is uit balans geraakt door een overmatige nadruk op masculiene waarden zoals daadkracht, logica en individualisme. Terwijl feminiene kwaliteiten zoals compassie, samenwerking, intuïtie, zorgzaamheid en wederkerigheid juist essentieel zijn voor onze toekomst.

Regeneratie vraagt om een herontdekking van deze feminiene kwaliteiten: door vrouwen én mannen.

Noem het dialoog, een socratisch gesprek, persoonlijk leiderschap. Dit gaat iedereen aan. (Al ben ik persoonlijk zeer gefascineerd door de bijzondere band van juist vrouwen met de Aarde en waarom zij bij uitstek geschikt zijn om de biodiversiteit te beschermen en te koesteren. Hun leiderschap in deze tijd van regeneratie is onmisbaar: lees Eco-Feminism door Maria Mies en Vandana Shiva).

Luisteren naar elkaar

Regeneratief leiderschap betekent dat we luisteren naar elkaar en onze intuïtieve wijsheid, vertragen en ons verbinden met het geheel. Het omarmt de oude wijsheid van wederkerigheid, compassie, samenwerking en zet onze rol als steward centraal.

Deze tekst is een fragmentje uit het portret dat Mette Te Velde en Erik Loots alweer drie jaar geleden van mij maakten voor de online Food Hub (NL)-opleiding Persoonlijk Leiderschap in Food & Agri.