Ze is er trots op, Ranomi Kromowidjojo, dat ze ambassadeur mag zijn van Unicef. In die hoedanigheid kan ze een steentje bijdragen aan het welzijn van kinderen overal ter wereld. Bijvoorbeeld in Brazilië waar ze in augustus tijdens de Olympische Spelen in Rio de Janeiro weer de nodige zwemmedailles voor ons land hoopt binnen te halen.

Dan zal er echter geen tijd zijn om de straat op te gaan. Vandaar dat Ranomi al eerder een reis maakte naar het arme Zuid-Amerikaanse land. Ze vertelt: “Tijdens mijn trainingskampen in het buitenland zie ik vaak niet meer dan het vliegveld, hotel en zwembad. Op reis vorig jaar met Unicef kreeg ik de kans om me te verdiepen in het land. Ik besef, meer dan vroeger, dat ik door mijn bekendheid een groot publiek kan bereiken. Als straks de hele wereld naar de Olympische Spelen kijkt, heb ik een verhaal te vertellen.”

Ondanks de sterke economische groei leeft bijna twee op de vijf jongeren in BraziliÎ onder de armoedegrens. BraziliÎ is ook onveilig voor jongeren. Bijna de helft van de sterftegevallen is het gevolg van moord. Daarnaast zit nog steeds ÈÈn op de zeven jongeren niet op de middelbare school en werken 3,3 miljoen kinderen tussen de 14 en 17 jaar.

Zorgeloze jeugd
Ranomi: “Ik vind het mooi te zien dat sport en spel door Unicef worden gebruikt om kinderen te helpen. Ik denk dat sport ontzettend veel betekent. Je leert erdoor om te gaan met winst en verlies, je leert samenwerken. Het helpt je je sociaal te ontwikkelen, je leert er anderen kennen en maakt vrienden. Het is goed voor je gezondheid en het kan structuur geven in je leven. Ik denk dat dit onmisbaar is in je kindertijd, in je jeugd.”

Ranomi werkt toe naar haar grote droom, waarvan ze hoopt dat deze straks in BraziliÎ in vervulling zal gaan. Maar als Unicef-ambassadeur vraagt ze zich af of kinderen in BraziliÎ ook kunnen dromen. ìIk had een heel fijne en zorgeloze jeugdî, vertelt Ranomi. “We woonden in Sauwerd op het Groningse platteland, waar mijn broer en ik lekker konden buiten spelen. Mijn ouders hadden een goed huwelijk; er waren geen conflicten en ik voelde me veilig. Het is enorm belangrijk dat kinderen de kans krijgen om kind te zijn. Om gezond op te groeien en zich te kunnen ontwikkelen.”

Fakkeldragers
Ranomi zat in Rio letterlijk tussen de bedelende kinderen op straat en verbaasde zich hoe deze begonnen te stralen toen ze hoorden dat er een Nederlandse zwemkampioene speciaal voor hen hier naar toe gekomen was. En genoot mee van het vrolijke gelach en gepraat over hun toekomst en dromen. Want hoe uitzichtloos hun leven nu soms lijkt, net als Ranomi dromen de meeste kinderen ëgewooní van een gouden toekomst.

Dat die hoop niet ongegrond hoeft te zijn, bewijzen de verhalen van zes jonge fakkeldragers. Die voorafgaand aan de Spelen vanaf 3 mei mogen helpen om de Olympische vlam weer een stukje verder naar zijn eindbestemming te dragen. In totaal zullen ruim twaalfduizend fakkeldragers door meer dan vijfhonderd steden en dorpen lopen met het vuur.

Goud op de Paralympics
Onder die jongeren is onder meer de 14-jarige Adriana Almeida Santos. Bij haar geboorte werd een hersenverlamming geconstateerd en toen ze zeven maanden oud was, werd gezegd dat ze nooit zou kunnen lopen. Tegen alle verwachtingen in lukte het Adriana toch met de hulp van haar moeder ëgewooní naar school te gaan en een onbezorgde jeugd te hebben. Waarin ze zelfs de kans kreeg te excelleren in haar favoriete sport atletiek. Met als resultaat een gouden en een zilveren medaille tijden de Paralympics, de Olympische Spelen voor gehandicapten.

De 15-jarige Walas Souza dos Santos woont in een van de vele sloppenwijken van Rio de Janeiro. Hij had maar al te gemakkelijk op het slechte pad terecht kunnen komen, maar dankzij zijn favoriete sport voetbal gebeurde dat niet. Hij traint drie keer per week en droomt van een carriËre als profvoetballer. Gezien zijn talent zal hij daar vast in gaan slagen. De eerste contacten zijn via Unicef al gelegd.