Ontspannen en op zachte kracht het nieuwe jaar in
Tekst: Monique Könings | Beeld: Suzanne Blanchard / Dreamstime
De feestdagen zitten er weer op, de rust is op de Aarde neergedaald. Ieder jaar opnieuw voel ik een opluchting, een uitademing als het ware. Wanneer je een winterbad wilt nemen, bijvoorbeeld in de koude zee, dan helpt het om met een diepe stem ‘hèhè’ te zeggen. Het uitspreken van deze woorden ontspant en verzacht. Op zachte kracht het water in, niet op wilskracht.
Voor mij voelt dit perfect symbolisch voor de maand januari. Waar ik jarenlang op wilskracht de donkere maanden snel achter de rug wilde hebben, zeg ik nu ‘hèhè’ en ik ontspan en verzacht. De feestdagen zitten erop, de rust is op Aarde neergedaald. De kerstlampjes zijn naar binnen gehaald en ook al lengen de dagen alweer, dit voelt telkens als de meest donkere of zware tijd. Precies in deze tijd ben ik geboren, wat ik nooit zo leuk vond. Ik benijdde iedereen die jarig was in de zonnige maanden, die een feestje buiten kon organiseren: een speurtocht, picknick, wat dan ook, het leek mij heerlijk.
Terug naar de natuurlijke feesten
Een paar jaar geleden kwamen de Keltische jaarfeesten op mijn pad. De puzzelstukjes vielen op hun plek. Deze feesten geven een oergevoel: stilstaan bij natuurlijke fenomenen. Waar ik eerder meedeed aan alle gangbare jaarfeesten voelde ik nu hoe ik ze op de automatische piloot meebeleefde, maar ze niet ‘leefde’. Ik begreep niet wat kerst vieren te maken had met er glamorous uitzien en bovenmatig veel eten. Of waarom oud op nieuw groots en meeslepend gevierd lijkt te moeten worden. Wat is de essentie van deze feesten?
Mijn naam is Monique.
Alweer 4 jaar geleden werd ik moeder, van dochter Merel én van Natuuropleiding, dat dankzij haar geboren werd. Ik maakte mij zorgen om de Aarde en wilde iets doen. Het zaadje voor Natuuropleiding was natuurlijk al veel eerder geplant, het kwam nu tot bloei. Elk jaar starten we in de lente en gaan we iedere 2 weken op pad, telkens naar een andere plek in het land en met een andere Natuurdocent.
We volgen het ritme van de seizoenen en voelen hoe alles met elkaar verbonden is. Tegen de stroom in (of met de stroom mee?) is deze opleiding ervaringsgericht, dus geen huiswerk, readers of dat wat het hoofd stimuleert, maar juist dat wat de zintuigen op scherp zet en ons hart opent.
Toen ik ouder werd en mij hier steeds meer in ging verdiepen, voelde ik dat ze eigenlijk niet bij mij passen. Stilstaan bij dat wat er in de natuur gebeurt vind ik vanzelfsprekend, daar vaste momenten aan koppelen en in het klein vieren met de mensen die het dichtst bij mij staan, dat voelt verwarmend. Samen volgen we het ritme, de natuurlijke cadans, die als vanzelf doorgaat, wat er ook in een mensenleven gebeurt.
Vieren in verbondenheid
En zo ontdekte ik dat er rond mijn geboortedag, lang lang geleden, Imbolc werd gevierd: het lichtfeest. Ineens kon ik met een zachte blik naar mijn verjaardag kijken. Vorig jaar organiseerde ik een eenmalige geheime vrouwencirkel, gekoppeld aan Imbolc, om mijn verjaardag te vieren. Wat voelde dat ineens anders. Met allemaal fijne, gelijkgestemde vrouwen om mij heen, ieder heel anders, maar toch verbonden. Precies dat is volgens mij de essentie van iets vieren, van tradities en rituelen: stilstaan bij het moment in verbondenheid. Ik ben blij dat december erop zit en voel opluchting dat er een nieuw jaar is begonnen. Ik zeg ‘hèhè’ en ga op zachte kracht het nieuwe jaar in!
Doe je mee?
Monique Könings
Het helen van Trauma, het...
Trauma is niet wat we hebben meegemaakt, maar hoe we er mee om hebben kunnen gaan.
Interview André Kuipers
De reden waarom André Kuipers bij Kemal Rijken aanschoof was zijn film ‘Beyond – Ode to the Earth’.