Waarom zo gesloten blijven over gevoelens

Schrijfster, dichter, filmregisseur en documentairemaakster Marion Bloem zit in een intens zware periode na het afscheid moeten nemen van haar levenspartner Ivan, en het overlijden van haar zus Joyce. Marion heeft veel steun aan de rust en schoonheid van de natuur. Ze schrijft dagelijks over haar gevoelens, en die zijn dan weer te lezen op Facebook. Heel veel mensen, bekende en onbekende, volgen deze hartstochtelijke berichten en geven bijzondere reacties. Een unieke manier van emoties met en voor elkaar delen.

Diepe verbondenheid

Bloem is al decades lang een populaire schrijfster die een groot publiek weet te bereiken. Het leven was voor haar vaak een feest dat intens werd beleefd. Ze wist altijd dat zelfs het mooiste sprookje op een indringend moment anders zou worden.

“Mijn man Ivan heeft ondanks het langdurige ziekteproces altijd zijn optimisme behouden, en ik ben dankbaar dat ik tot de laatste seconde aan zijn zijde heb kunnen staan. Die diepe verbodenheid biedt troost. De rouw is als een beest dat je telkens meedogenloos overvalt, vaak juist als je net denkt dat het weer wat beter met je gaat. Ik heb gelukkig een onafscheidelijke band met de pen en het beschrijven van wat ik doormaak vervangt het gesprek dat ik eigenlijk nog altijd met hem aan het voeren ben, onze eindeloze dialoog die ik niet wil stoppen. Ik publiceer al een halve eeuw, en nu kan ik niet anders dan over hem, over onze grote liefde en de rouw schrijven.”

Zo veel reacties

Het helpt haar om deze zware tijd door te komen. “Het is hartverwarmend hoe de reacties zijn. Je staat er niet alleen voor, er zijn veel meer mensen die net als ik worstelen met de rauwe rouw, en het is troostend niet alleen te zijn.’’ Zo schrijft ze op Facebook: ‘Diepe rouw is de liefde in ons die vergeefs onze geliefde zoekt en niet bij die geliefde lijkt te kunnen landen. Als ik mezelf vertel dat hij die liefde toch, daar waar zijn energie zich bevindt, binnenkrijgt wordt de pijn van het gemis zachter en voel ik me blij(er) Maar die kracht is er niet altijd.

Dit bericht blijft, net als talloze anderen, niet onopgemerkt. Honderden reacties en nog veel meer duizenden lezers. Het maakt iets los en er zijn waarschijnlijk nog geen schrijvers in ons land geweest die zo ontwapenend en gevoelig werden naar buiten toe. Marion wil haar rouw en verdriet delen met haar medemens. ‘’Het is zo jammer dat veel mensen in hun uppie worstelen met die gevoelens en er niet over kunnen of willen praten. Natuurlijk is het niet makkelijk, maar het helpt om te delen met lotgenoten.’’

Haar verhalen, ervaringen en gedichten overtuigen. Ze maakt heel soms mee dat iemand vindt dat je die rouwgevoelens voor jezelf moet houden, of een zin als ‘ga toch gewoon verder met leven’. Haar reactie hierop is een nieuw bericht met:  ”Wie ‘de rouw’ nog niet kent, negeer dit bericht en als je niet herinnerd wil worden aan de pijn van verlies, sla dit bericht over of volg mij niet meer, want de wetenschappelijke voorspelling is dat ik na 51 jaar samenzijn voorlopig niet ben uitgerouwd. Ik lach ook veel om mezelf en herinner mezelf dan aan Ivans woorden over tranen die vertellen hoe groot de blijdschap – het geluk- is geweest.’’

Familie

Marion heeft een mooie band met haar twee broers die in de Verenigde Staten wonen. ‘’Als ik ze zie is het als vanouds. Ze hebben in het land van Uncle Sam een mooi bestaan opgebouwd en ik geniet van iedere seconde dat ik ze mag en kan spreken. Ook zij hielden van Ivan. En ze waren erbij toen hij overleed. Ivan behoorde ruim 51 jaar lang tot onze familie. Ik leef nu in mijn eentje en ik ben graag alleen maar door de onherroepelijke afwezigheid van Ivan is alleen zijn niet meer aangenaam, maar een continue bewijs dat hij echt helemaal nooit meer zal terugkeren. Ik ben heel blij met mijn zoon, kleinkinderen en vrienden. De rouw zit echter bij alles wat ik meemaak, hoe gezellig het ook is, altijd als een rare strakke grauwe sluier om me heen waardoor ik er niet helemaal ben, niet zoals voorheen, dan was ik er met overgave. Ik zei tegen Ivan dat ik me er geen voorstelling van durfde maken, maar ik wist al hoe zwaar het was om zonder mijn Joyce verder te gaan.

Na 51 jaar ineens zonder je liefdespartner verder moeten voelt als een onmogelijke taak. Tijd is relatief, de herinneringen zijn blijvend. Inmiddels ben ik 71. Ik voel dat ik dichter bij de dood sta. Ik ben niet bang om te sterven, nooit geweest, en toch wil ik gelukkig nog wel blijven leven. Veel mensen zijn mij voorgegaan, ik ben niet de eerste die rouwt, en als zij het kunnen, moet ik het ook kunnen.” Liefde voor de mensen heeft ze nog steeds.  ”Er is zoveel liefde in mensen als je er open voor staat om die te zien. Wat hou ik van mensen en wat zie ik ze graag.’’

“Van het uitzicht over een natuurlandschap kan ik zo intens genieten”

Natuur

Ze woont in een zeer bosrijke omgeving. ‘’Na honderd meter ben ik al in het bos. En die omgeving doet een mens goed en maakt mij als mens en schrijfster heel blij. In de grote stad zou ik minder happy zijn terwijl ik er graag kom. Van het uitzicht over een natuurlandschap kan ik zo intens genieten. Een avondwandeling in de natuur is voor mij als een boeiende en rustgevende reis. Ik ben hier zo verwend met schone lucht. En dat heeft een positief effect op mij. Het verbaast me dat niet iedereen zijn best wil doen om Moeder Aarde leefbaar te houden. De natuur is in gevaar en ik hoop dat bij de komende tweede kamer verkiezingen veel mensen hun stem op de juiste partij uitbrengen. De mens gaat door, maar Moeder Aarde moet verder. We moeten het samen doen.’’

Er zijn voor haar vier heel verschillende exposities in het vooruitzicht. ‘’In het Rosa Spier Huis (Laren) gaan we per 7 oktober (de dag dat Ivan precies een jaar overleden is) exposeren in het kader van onze experimentele artists groep DUJA. Bestemming onbekend.

Over de Rauwe Rouw

”Soms overvalt het Beest van Rauwe Rouw je opeens na mooie dagen of zelfs zoals nu, na krap twee mooie weken. Je beseft opnieuw, opnieuw: nooit, nooit meer samen lachen, samen praten, samen stoeien, samen door een bos lopen en tegen elkaar zeggen: ‘Stil, wacht eens, kijk eens goed, naast die den, voorbij die bruine struik, op 100 meter afstand, op 45 graden, een jonge ree’. Maar ik heb foto’s en filmpjes… Vannacht wel zestig keer dit filmpje uit juni 2019 van mijn lief en onze jongste kleindochter, samen aan het ontbijt in de tuin, gekeken zoals ik toen ook zat te genieten. Ik moest telkens lachen, vertederd, en blij dat ik zo vaak filmpjes heb gemaakt.”