Ik sta stil en sluit het venster van mijn bewaasde scherm. Met eigen ogen kijk ik nu. Waar ben ik beland? Rechts van mij rijzen rijen grijze flats zonder balkon op. Een colonne van zielloze architectuur. Uit de grond gestampt in de jaren zeventig, om nieuwsgierige mensenzielen in te huisvesten. En recht voor dit immense complex staat, daarmee in schril contrast, een boom. Eén boom. Verder niets groens in de wijde omtrek dat klimt of zelfs ook maar prikt.

Verbonden met de natuur, hier?

Hoe kun je je hier een vrij mens voelen, verbonden met de natuur en de seizoenen? We zijn namelijk innig verwant en verweven met de natuur.

Hey, de natuur is een spiegel! Door een onzichtbare godenkracht, van wie ik langs een andere weg afstam, op Aarde geplaatst. In ons borrelt haar frisheid op, zodra we ons met haar verbinden, als een spiegel van die kracht.

Waar vind je zo’n plek hier? Die plek waar we in verrukking raken als we de hazelaar zien uitkomen. Waar de frisse herfstgeur ons wakker schudt.

Dat bevrijdende gevoel dat in ons borrelt als we ons, met onze voeten in het gras, thuis kunnen voelen op Aarde. Waar we de herfst proeven en de ganzen horen overvliegen met hun roep dat ze richting de zon vertrekken…

Statische wetten omvormen

Het naambordje naast de boom wijst mij dan ineens de weg. Ik blijk gestrand te zijn op de Jeanne d’Arc-dreef. Dat is hoopgevend, een hemelkrijger. Die hebben we hier nodig, m/v.

Mensen met levendige visioenen. Die eigenhandig de harde, statische wetten omvormen. Die het labyrint van cement transformeren tot vruchtbare tuinen, waar we de weg naar ons eigen huis als van nature terugvinden. Waar de vrije mens huist.

Waar schoonheid de ziel aanzet tot actie.

Kleuters bouwen dit huis als vanzelf. In hun spel blijven ze bouwen, onbezorgd spelen met wat zich op dat moment aandient. Eindeloos ontdekken. Op intuïtie leggen ze zo, steen voor de steen, de fundering van hun zijn. Totdat ze stevig staan. Stevig geworteld, net zoals die ene moedige boom in de treurwijk – met takken die omhoog reiken, die groeien en bloeien, blad verliezen, kaal worden en weer uitbotten. Die elk seizoen verandert en ons meeneemt, zodat we keer op keer in zijn hemelspiegel kunnen kijken: het levende beeld van ons gewortelde, goddelijke zelf.

Dit artikel is eerder geplaatst in Seizoener, tijdschrift voor de vrijeschoolwereld. Ga naar seizoener.nl voor meer info.