Dit beeld van een bovenaardse, hemelse wereld heeft mijn kinders – en mijzelf – altijd veel houvast gegeven, en tot mooie beschouwende gesprekken geleid. “Waarom ben ik niet als eerste naar beneden gegaan, mama?” vraagt mijn jongste, die steeds voelt dat ze flink moet opboksen tegen die grote broer en zus. “Zo hadden jullie dat afgesproken daarboven…” zeg ik dan met een glimlach, met in mijn hart enerzijds een sterke berusting – want ja, zo is het eenmaal gegaan – maar ook een lichte aarzeling. Want is dit wel écht zo?

Kerk en hippies

Als kind groeide ik op met een protestants-christelijke school in het katholieke Brabant. Veel gebedjes en zang. Wat was het magisch voor me, dat als ik mijn handjes maar samenvouwde ik meteen in gesprek kon zijn met die onzichtbare alwetende vader, moeder, opa en oma tegelijk. Want zo voelde die goddelijke kracht, zowel vrouwelijk als mannelijk en iets dat er altijd voor je was, om te danken of om steun te vragen. Heel vertrouwd en geborgen.

Later kwamen daar levensbeschouwelijke verrijkingen bij van mijn hippiemoeder, die de new-age tour opging. Vanzelfsprekend vond ik het als jonge tiener, dat we met onze zielen al eeuwen reïncarneren in verschillende lijven en levens. Mijn moeder en ik lachten om onze semi-overtuigde verhalen dat ik vast eens haar moeder was geweest in een ander leven, en zij volgende keer wellicht mijn vader. Dus zoiets als doodgaan, nee, daar voelde ik totaal geen angst voor. Hooguit voor de manier waarop, dat je pijn zou kunnen lijden. Maar een einde zal het nooit zijn, we evolueren door met onze ziel naar een volgend iets, nadat we weer even thuis mochten komen in het hemelse licht.

Angst en vertrouwen

Een onbevreesd vertrouwen was het. Tot nu. De laatste jaren verandert er iets in mij. Het verlies van dierbare vriendinnen, leeftijdgenoten nog vol in het leven, met kinderen die zij achterlieten, heeft me diep geraakt in mijn overtuigingen. Bestaat die engelenwereld wel? Is deze circulariteit van de ziel wel echt zo? Wat als dit mij nu overkomt, wáár ben IK dan? De IK die dit leven leidt, is er dan feitelijk niet meer, althans niet in dit aardse lijf en niet in de rollen die ik nu vervul. Mijn kinderen zonder mij achterlatend. Het is een sterke angst die zich moeilijk laat aanraken.

Maar dan is daar mijn eersteklassertje van zeven. Ze is boos op me, want ik heb haar iets onbenulligs ontzegd. “Nou,” zegt ze, “dan ga ik straks dood, en dan ben ik weer bij mijn engel, en dan ga ik straks langs alle huizen, maar dan kom ik mooi niet bij jou!” En terwijl ze deze stevige zin uitspreekt – nadat ze haar hersens flink heeft gekraakt om iets te bedenken wat mij erg zou raken – schieten de tranen al in haar ogen en vliegt ze me om mijn middel. “Nee hoor mama, wij blijven altijd bij elkaar!”