Ellende komt nooit alleen

Een paar dagen later vertrok ineens mijn vaders nieuwe verzorger halsoverkop vanwege familieomstandigheden. Mijn vader heeft alzheimer en woont in Miami. Hij kan niet langer dan een paar uur alleen zijn. Iedere drie maanden regel ik een verzorger vanuit Nederland. Terwijl mijn broer en zus de directe opvang ter plekke voor hun rekening namen, moest ik vanuit mijn ziekbed in no time nieuwe opvang regelen, iets dat we normaal gesproken maanden van tevoren voorbereiden.

Op diezelfde dag kreeg ik bericht dat de nieuwe huurster van mijn appartement in Amsterdam last had van muizen: of ik dat even per omgaande wilde oplossen, anders ging ze weg. Probeer onder normale omstandigheden maar eens een betrouwbare klusjesman te vinden in Amsterdam, laat staan vanuit de Cariben.

Oh ja, ook de Oost-Europese ontwerper van mijn website bleek ineens al een paar weken verdwenen; hij was gestopt zonder overdracht en was niet meer te bereiken. Dat alles moest ik regelen zonder energie, met een mistig brein en zonder dat ik kon praten, omdat ik teveel moest hoesten. Ik weet dat mijn leven soms net een droom lijkt, maar af en toe lijkt het meer op een nachtmerrie…

Overlevingsstrategieën

Wat doe je als alles ineens mis gaat?

• De eerste optie is om net te doen of het probleem niet bestaat. Kop in het zand en gewoon doorgaan. Dat lukt vaak maar even, zeker als er urgente zaken gebeuren die om onmiddellijke actie vragen, zoals mijn vaders verzorger die zomaar vertrekt.
• Vaak voel je je het ‘slachtoffer’ van de situatie: ‘Waarom gebeurt mij dit nu weer?’. Dat is een natuurlijke reactie, maar het lost helaas niets op.
• In de actie schieten en oplossingen bedenken is altijd mijn favoriete overlevingsstand geweest. En inderdaad lukte het me om een voor een alle dingen op te lossen. Maar wat kostte me dat een energie!
• Zoals altijd probeerde ik naar de positieve kant te kijken: het was me toch gelukt oplossingen te vinden? Er waren toch ook veel mooie dingen in het leven?
• Maar ik had heel sterk het gevoel alsof dit alles niet voor niets gebeurde; er moest een les in zitten, een rode lijn, dus probeerde ik te analyseren waar het over ging. Maar alles leek zo willekeurig en in zulke verschillende delen van mijn leven, dat ik geen overeenkomsten zag. Zie jij ze wel?

Stop met vechten – Onderzoek de lelijkheid

Ik heb al een aantal jaren een heel bijzondere (somatische) coach die me helpt om beter naar mijn lichaam te luisteren, iets waar ik in mijn eentje altijd ‘te druk’ voor lijk te zijn…

Samen met haar keken we naar de situatie. En ineens kwam er een interessant inzicht. We gebruiken de lelijke dingen in ons leven vaak als afleiding; door er overheen te stappen of juist ermee in gevecht te gaan luisteren we niet naar wat ze ons te vertellen hebben.

Wat als we die gebeurtenissen niet langer gebruiken als excuus om aan de oppervlakte te blijven? Wat als je er juist helemaal in duikt? En het ‘probleem’ rechtstreeks vraagt waarom dit zich aandient? 

Ik probeerde het uit op de verschillende situaties. Het antwoord van het ‘probleem’ was altijd dat het zelf ook in de war was. De covid-virusdeeltjes zeiden met kleine stemmetjes “Wij weten ook niet waarom we hier zijn… Waar moeten we anders naartoe? Niemand vindt ons aardig, niemand wil ons.”

Alleen al door de vraag te stellen kwam er een enorme ontspanning in mij. Ik hoefde niet meer te vechten. In alle gevallen vond ik samen met ‘het probleem’ een soort win-win-win oplossing. Ik vroeg de virusdeeltjes bijvoorbeeld om in plaats van IN mijn cellen te zitten, of ze aan de buitenkant wilden blijven. Toen bedacht ik nog iets beters: misschien wilden ze wel mijn cellen coachen om sterker te worden. In plaats van een ‘vijand’ werd het virus zo ineens een medestander.

Draai het om: sta open voor het onverwachte

Misschien klinkt dit allemaal te spiritueel, maar sowieso is het een goed idee om dingen om te draaien, te onderzoeken en open te staan voor een onverwacht antwoord op een onverwachte vraag. Het deed mij in ieder geval erg goed.