Licht schuldgevoel

Ik zal eerlijk bekennen dat er met enige regelmaat een licht schuldgevoel omhoog kriebelt als ik een aantal uitgedroogde bladeren spot. Waarschijnlijk doordat de verwarming niet hoger gaat dan 15 graden en zeker door gebrek aan water van tijd tot tijd. Ze geven me een bepaalde rust, ik kan op de bank zitten met een bakkie en gewoon de kamer rondkijken, alsof ik ieder plantje even begroet. Ik hoorde onlangs iemand zeggen: “wat je leert kennen daar ga je van houden. En waar je van houdt daar zorg je voor.” Ik voeg daar maar aan toe: “Zo goed mogelijk.”

Buiten naar binnen

Met planten haal je buiten naar binnen en daarmee ook hun verhaal. Hier denken we niet zo vaak meer over na (ik in ieder geval niet), met de Intratuin om de hoek en de betaalbaarheid van planten. Maar bedenk eens dat een Monstera uit de tropische regenwouden van Midden-Amerika komt en wonderplant Aloë vera in de tijd van onze opa’s en oma’s bijna niet te krijgen was in ons gematigde zeeklimaat. Laat staan dat ze konden overleven in de huizen van toen, met enkelglas en 1 gaskachel in de woonkamer.

Net als in een Indiana Jones-film zijn deze planten als schatten uit andere streken op Aarde ontdekt en mee naar huis gebracht (waarschijnlijk de zaadjes, want ik vermoed dat niet elke plant de zoutige overtocht van Columbus zou hebben overleefd). Nu haal je een Monstera voor 9,95 bij de Albert Heijn, zo in je wagentje naast de ready-to-eat avocado’s en een bakje macademia-mix.

De volgende keer dat ik mijn woonkamer rondkijk en tevreden mijn ogen laat rusten op mijn Aeschynanthus Rasta, ga ik eens iets langer stil staan bij het verhaal van deze speelse plant, een klein Googeltje wagen en wat meer te weten te komen over deze groene verschijning die mijn leven zoveel mooier maakt.

Misschien een even mooi als goed voornemen voor dit jaar; het verhaal leren kennen van het alledaagse, zoals mijn bamboe tuinset of mijn overbuurvrouw.