Het ijs dat naar verwachting het langste stand zou houden, blijkt twee keer sneller te smelten dan de rest van het Arctische ijs. Sinds de jaren vijftig is dit zee-ijs sterk aan het veranderen. Eerst rustte vooral dik, meerjarig ijs op de zee. Nu neemt dunner seizoensijs de overhand. Toch zijn er nog een aantal plekken waar er dikker zee-ijs te vinden is. De belangrijkste is een gebied dat ook wel ‘het Laatste IJsgebied’ (ofwel Last Icea Area) wordt genoemd. Maar in een nieuwe studie komen onderzoekers tot een zorgwekkende conclusie. Dit oudste en dikste zee-ijs blijkt namelijk twee keer zo snel als de rest van het Arctische ijs weg te smelten. Een aantal Arctische dieren, zoals zeehonden en ijsberen, zijn afhankelijk van het zee-ijs voor de jacht en om hun jongen op groot te brengen. Het ‘allerlaatste ijs’ is dan ook voor deze dieren een toevluchtsoord; het is de laatste plek waar ze zich in de opwarmende wereld kunnen terugtrekken. En daarom wilde onderzoekers in de studie achterhalen hoe de zaken er hier precies voorstaan.