Blijven leven

Zes weken geleden wilde hij niet meer leven. Kwam zijn bed niet meer uit en at niet meer. Hij is nu 63 jaar, heeft enorme rugpijn, maar kan geen medicatie gebruiken vanwege andere medicijnen die hij slikt voor zijn hart. “Wilde je een eind maken aan je leven?” “Zeker.” “Wat heeft ervoor gezorgd dat je er nu nog bent?” Met een zwaar Haags accent: “Ik wilde uiteindelijk toch niet eerder dood dan mijn moedertje van 87.” Op de vraag of hij iets nodig had: “een paar biertjes en shag als dat kan…”

Natuurlijk flitste het door mijn hoofd of ik wel bier voor hem moest kopen. Maar voor hém was dit nu belangrijk. En anders was hij waarschijnlijk toch wel aan zijn biertjes gekomen, ondanks dat zijn weekgeld op was.

Niet op bier alleen

Bij het bierschap pakte hij de goedkoopste halveliterblikken. “Vind je die het lekkerst?” “Nee, die daarboven zijn lekkerder, maar duurder.” “Dan nemen we die. En dan halen we ook meteen wat maaltijden voor de komende week. Want alleen op bier kun je niet leven toch?”

Daar ging hij mee akkoord. Hij zei van saté te houden, maar wilde perse niet dat ik dat kocht, want hij vond de prijs ervan ‘bezopen duur’.

Wel namen we brood met eiersalade, ‘dat at ik vroeger altijd op m’n werk op de bouwplaats’ en magnetronmaaltijden mee.

Daarna zaten we op het muurtje voor de supermarkt terwijl hij zijn shaggie draaide. Hij zei vreemden nooit te vertrouwen, maar dat dit wel goed voelde. Op het eind wisselden we telefoonnummers uit.

We zijn allemaal mensen. We leven allemaal het leven. Iedereen heeft zijn/haar eigen verhaal. Samen onze tijd, ervaringen en lessen delen is zo mooi en waardevol. Of je iemand nu kent of niet. Dit gesprek maakte zowel zijn dag als mijn dag ♥️