Muziek in geborgenheid

Anna: “Het plan voor de Academie zat al lang in ons hoofd en het is een droom die uitkomt. We wilden een intieme familiesfeer creëren en hier waan je je terug in de 19^e eeuw, toen in dit soort huizen kunstenaars samenkwamen en elkaar inspireerden. Het is de ideale omgeving om jonge mensen een frisse kijk op hun kunst en hun toekomst te geven.”

Hier lijkt de vreselijke situatie in Oekraïne, hun vaderland, even ver weg

Tatiana: “We hebben niets kunnen meenemen, maar gelukkig zorgen onze buren voor het huis. Veel van onze leerlingen zijn hier gekomen. Ze waren getraumatiseerd en er slecht aan toe.

Na drie maanden ging het beter, ze konden weer spelen en ze hebben meegedaan aan veel benefietconcerten, zelfs samen met Misha Maisky en in het Concertgebouw, dat zijn mooie ervaringen voor jonge mensen.”

De ouders van Anna kregen hun opleiding aan de meest prestigieuze scholen van Rusland, zoals het Tchaikovsky Conservatorium en de Gnessin Academy, waarna ze beiden meer dan 30 jaar als docenten verbonden waren aan het conservatorium in Kiev en de Lysenko school voor uitzonderlijke talenten.

Muziek moet leven, met imaginatie

Borys: “In het onderwijssysteem van de Oekraïne is er, vergeleken bij het westen, veel meer tijd voor de instrumentale lessen, piano of viool bijvoorbeeld, waar het toch eigenlijk om gaat!”
Tatiana: “We brengen veel tijd door met onze leerlingen, we zijn als muzikale ouders voor ze.
Belangrijk is ook dat we ze niet behandelen als kinderen, niet autoritair maar als vrienden.”
Borys: “We geven ze altijd verschillende mogelijkheden om iets te spelen, iedereen speelt met z’n persoonlijkheid op z’n eigen manier. Daar mag je als leraar niet aankomen.”

Tatiana: “Het is niet altijd eenvoudig om de kinderlijke spontaniteit vast te houden en ze tegelijkertijd naar een professioneel niveau te begeleiden. Vaak zie je talenten die heel virtuoos zijn, maar ze spelen zonder gevoel of imaginatie. Het is zo belangrijk dat de beheersing van het instrument en het artistieke hand in hand gaan, dus ontwikkelen we beiden vanaf het begin.”

Niet pedagogisch

Borys: “Ja ook een simpele begeleiding, het moet klinken als muziek. In Kiev was er veel weerstand tegen ons systeem. De meeste docenten gaven eenvoudige opdrachten stap voor stap, maar ik denk dat jonge talenten veel meer aankunnen.”

Tatiana: “Ja precies dat. Anna is een goed voorbeeld. Toen ze nog heel klein was, was ze altijd samen met onze leerlingen. Er waren veel concerten, dat was een goede omgeving voor haar.”

Borys lacht: “Onze lessen waren niet pedagogisch. We begonnen altijd na negen uur in de avond en we gingen door tot na middernacht. Onze buren waren zeer geduldig!”

Anna: “Ik was acht of tien jaar en speelde Brahms en Beethoven. ik was een klein meisje maar ik speelde niet als een klein meisje.”
Borys lacht: “Sommige collega’s zeiden: ‘je martelt je dochter!’”
Anna: “Ik kreeg de kans om mezelf te ontwikkelen. Ik genoot van de tournees, ik was 16 toen ik voor het eerst in het Concertgebouw speelde. Ik voelde me al een artiest, bij de lessen moet je nadenken maar op het podium moet je alles vergeten. Daar ben je alleen met de muziek, ik hou van dat gevoel.”

Tatiana: “We werkten met Anna al heel snel aan Chopin, zoals hij de piano gebruikt en ook muzikaal is hij onmisbaar, juist ook voor een kind. Zijn muziek is zo oprecht, kinderen voelen dat. We zijn onderdeel van de traditie. Mijn leraar Anatoliy Vedernikov, studiegenoot en duopartner van Richter, was leerling van de legendarische Heinrich Neuhaus en dat staat heel dicht bij mijn visie. Muziek moet leven, met imaginatie.”