Het Kruiwagentheater

Ik heb de hele Krui-tocht gelopen als pelgrim voor de Aarde en ik heb de tocht ervaren als een theaterstuk in 45 aktes.

De route was van tevoren uitgestippeld en doordat mensen wisten dat we met de kruiwagen aankwamen, riep dat ook onverwachte creativiteit in hen op. Iemand in de kruiwagen. Kruiwagens op een rij. Kruiwagen als museumstuk in een groentemuseum.

De dames van de receptie van het IBIS hotel, waar ik een nacht verbleef, waren in een soort extase dat ik met de kruiwagen binnenkwam, omdat zij ons net op het Franse journaal hadden gezien. Onze kruiwagen mocht dan ook ‘s nachts in de lounge-etalage staan.

Bij ontvangst op een plek stonden er vaak kruiwagens ons op te wachten. Soms tot wel tien. Ook mensen die de kruiwagen voorbij zagen komen en bijvoorbeeld vanaf een terras kwamen aanrennen om even kennis te maken. En natuurlijk past bij theater een kruiwagensong. Die werd tijdens de Krui-tocht door Kasper geschreven. De kruiwagen inspireerde Zigola van de spirituele eco-gemeenschap Damanhur in Italië tot het maken van een “Aardetelefoon”, die via bomen de muziek van de Aarde hoorbaar maakt.

Vanaf nu zeggen we: “Overal waar je een kruiwagen ziet, ben je dicht bij de Aarde”.

Kruiwagenrace

Na de Krui-tocht ging ik met de kruiwagen op bezoek in Damanhur in Italië en daar hoorde ik het Italiaanse gezegde ‘Mijn oma in een kruiwagen’. Het betekent dat iets onmogelijk is. Dit is in veel Italiaanse plaatsen reden om een kruiwagenrace te houden met iemand verkleed als oma in de kruiwagen.

Al kende ik dit gezegde niet, op de tocht naar Parijs werd bij twee scholen ook een kruiwagenrace gehouden. In Tilburg en in Les Quesnoy (Fr.). De winnaar was de Aarde en . . . het was racen met nul CO2 uitstoot.

Net zoals oma in de kruiwagen is de hele Aarde op de Werelderfgoedlijst ook onmogelijk. De UNESCO zegt dat, maar . . .  ze vinden het wel een goed idee. Laten we dus vooral blijven kruien tot dit werkelijkheid wordt.

De kruiwagen kent geen grenzen

Met de Krui-tocht trok ik twee grenzen over. Al kruiend beleef je dat toch intenser. Zoals de overgang België-Nederland bij Baarle Nassau/Hertog. Een grens die soms door een huis loopt. Scheiding van tafel en bed kun je hier heel letterlijk realiseren. Het bed in het ene land en de tafel in een ander land. De vraag dringt zich ook op wie dit zo geregeld heeft. Kun je zomaar een huis splitsen in twee landen?

Op de grens België-Frankrijk heb ik een briefje van honderd euro geplant en zie daar: er steekt een worm over van het ene naar het andere land, Zou hij willen verkennen in welk land beter voor de aarde gezorgd wordt?

Eetlepel Aarde

De kinderen bij het Kennedy-monument in Brussel, de boer van een werelderfgoed-boerderij in Hoogstraten, een Wethouder in Fosses: vele tientallen mensen deden een eetlepel aarde in de kruiwagen. Men vond het een eer dat ik die meenam, helemaal naar Parijs.

“Wordt het niet te zwaar, al die eetlepels?” was een veelgehoorde vraag.

Maar ik kon ze geruststellen dat het meeviel.

Kruiwagen opent poorten bij de EU.

Staan we bij de ingang van het EU-gebouw, blijkt dat we, ondanks een afspraak, niet zomaar toegang hebben. De kruiwagen tovert dan toch een glimlach op de gezichten van de beveiligers en ze vinden na enig zoeken een mogelijkheid om het te regelen. We kunnen naar de twaalfde verdieping waar het kabinet van Frans Timmermans van de Europese Commissie zit. Het is een kort bezoek, maar wel met als resultaat dat we weer welkom zijn met concrete plannen.

En dan . . . daal je af van de twaalfde verdieping naar de Aarde op het plein buiten waar zo’n 40 kinderen bij het Kennedy-monument zitten en een vredesceremonie houden met aarde onder leiding van Hilde Goris. Aarde van alle kinderen wordt gemengd met die van zeventig andere landen en een eetlepel gemengde aarde gaat mee naar Parijs.

Het slotakkoord bij UNESCO

We vertrokken deze dag met zo’n twintig mensen vanaf de Notre Dame.

We stonden wederom met elkaar in een grote kring rondom de kruiwagen een minuut stil bij de Aarde. Mooi was het dat er op dat moment een duif in de cirkel landde. Bij vertrek kregen we spontaan applaus van een honderdtal omstanders.

Daarna richting UNESCO. Het was spannend of we überhaupt naar binnen mochten.

Carlien Schrijvershof van het Ministerie van Buitenlandse zaken stond ons op te wachten en hielp ons om te kijken of en hoe we naar binnen konden. Ook voor haar was het afwachten.

Ik had het beeld voor me van hoe het ging bij de EU in Brussel. Ook hier weer beveiligers en toegangspoortjes.

Het onverwachte gebeurde – ook tot verrassing van Carlien: alle poortjes gingen open. Geen controle van tassen, paspoorten en vooral ook niet van de kruiwagen.

Het kruiwagen-effect.