Dichter bij je/de natuur zijn
Tekst en Beeld: Esther Jacobs
Omdat ik zoveel reis, heb ik geen vaste woon- of verblijfplaats. Ik leef in ultieme vrijheid en logeer afwisselend in AirBnb’s, in hotels en bij vrienden. Gek genoeg levert dit een constante ‘interne strijd’ op: na een paar jaar uit mijn koffer leven, heb ik soms ineens de behoefte aan een eigen plekje. Maar zodra ik daaraan toegeef en ergens neerstrijk, word ik weer onrustig en wil ik weer verder reizen.
Puglia
Een aantal jaren geleden had ik – samen met mijn ex-vriend – een klein boerderijtje in het binnenland van Mallorca. Een heerlijke ‘aardse’ plek, waar ik me thuis voelde. Als ik met de katten en kippen speelde, ging er soms zomaar een dag voorbij waarin ik niet ‘druk’ was, niet ‘in mijn hoofd leefde’, niet aan mijn ‘to-do-list’ dacht en gewoon helemaal in het moment was. Toen die relatie uit ging en dat huis werd verkocht, miste ik iets. Ik wilde die connectie met de aarde houden, me ergens veilig kunnen voelen. Kortom; een stukje land, helemaal voor mezelf. Maar op Mallorca bleek dat helaas onbetaalbaar geworden.
Tijdens een korte vakantie met vriendinnen in Puglia, voelde ik iets bijzonders. Het viel het me op dat het land daar in Zuid-Italië hetzelfde is als in Mallorca: rode aarde, gestapelde stenen muurtjes, amandel-, olijf- en vijgenbomen. Ik voelde mijn hart opengaan. En werd helemaal enthousiast toen ik er achter kwam dat je in Puglia al voor rond de 20.000 euro een stukje grond met een oud huisje erop kon kopen!
Boomgaard
Ik volgde mijn hart en ging een paar maanden later terug naar Puglia. Ik werd verliefd op een stukje olijfboomgaard met eeuwenoude bomen en een tweehonderd jaar oud traditioneel ‘trullo’ huisje erop. In een opwelling kocht ik het! Ik had geen idee waar ik aan begon: ik sprak geen Italiaans, kende niemand in Puglia en had eigenlijk ook geen budget. Maar het voelde zo goed dat ik besloot alle maffia-verhalen, doemscenario’s en waarschuwingen over bureaucratie te negeren.
Dat is achteraf gezien misschien wel de beste beslissing geweest. Want als je bureaucratie verwacht, denk je bij alles: “oh nee, daar gaan we weer!” en zakt de moed je in de schoenen. Uiteraard werd ik met diverse uitdagingen geconfronteerd. Vergunningen die aangevraagd moesten worden, mensen die speciaal daarvoor ingehuurd moesten worden, allerlei onverwachte kosten, vertragingen en Kafka- achtige situaties. Ik besloot zoveel mogelijk zonder verwachtingen te opereren en alles als een avontuur te zien. Goh, duurt het twee jaar voordat de elektriciteit is aangesloten? Wat ‘interessant’! Achtentwintig formulieren invullen? Goed voor mijn Italiaans! 🙂
Stap voor stap
Uiteindelijk komt alles stapje voor stapje voor elkaar. Ondertussen is het ‘trullo’ huisje gerestaureerd en heb ik een vergunning aangevraagd (en gekregen!) om er een ‘tiny house’ van 30m2 bij te bouwen. Het klopt dat Italië enorm bureaucratisch is. Het duurt allemaal veel langer dan ik had gedacht, kost meer dan ik me eigenlijk kan veroorloven, en pakt allemaal anders uit dan verwacht. Wat ik heb geleerd is geen haast hebben, geen krap budget hebben (dan freak je out), alles stap voor stap. Vind locals die je kunt vertrouwen en laat het dan los. Wees blij met wat er wel is/gebeurt en fixeer je niet op hoe (snel of anders) je het had willen hebben. Geniet van het proces.
Ondertussen heb ik Italiaans geleerd, vrienden gemaakt en ik word nog steeds heel blij van mijn stukje land en dit project; wat voor mij een teken is ‘dat het goed zit’.
Olijven
Per ongeluk blijk ik ook nog anderen te inspireren met mijn avontuur:
In november besefte ik ineens dat mijn olijfbomen vol hingen met olijven en dat er geoogst zou moeten worden. Mijn lokale buurman wilde wel helpen. Ineens had ik een vrachtwagen vol olijven! Ik volgde de buurman naar de lokale ‘frantoio’ (oliepers) waar er maar liefst 230 liter extra virgin olijfolie van werd geperst! Oeps, wat moest ik met zoveel olijfolie? Snel bedacht ik een naam, ontwierp ik een logo, draaide een website in elkaar en informeerde vrienden en bekenden. Binnen drie weken was mijn ‘Tiny Trullo’ olijfolie uitverkocht. De locals waren verbaasd, want daar heeft iedereen van die heerlijke olijfolie, maar ze kunnen het aan de straatstenen niet kwijt. Omdat mijn ‘publiek’ in Nederland is, kon ik dat wel. Een belangrijke les: de waarde van iets hangt niet alleen van de kwaliteit af, maar ook van waar je het aanbiedt, aan wie, door wie en uiteraard met branding en storytelling. Mensen werden enthousiast door mijn passie & avontuur en wilden daar letterlijk graag van ‘mee-proeven’.
Adoptie
Het onderhoud van die bomen en het land is best kostbaar. Bomen moeten gesnoeid worden en het gras moet laag gehouden worden, zodat die beruchte Xylella-bacterie die olijfbomen ‘vermoord’ zich niet verder kan verspreiden.
Ik merkte hoe de eeuwenoude olijfbomen iedereen fascineerden en besloot ze ter adoptie aan te bieden. Mensen adopteren tenslotte ook sterren, maar daar krijg je alleen een certificaat van. Adopteer je een van mijn olijfbomen, dan ben jij voor een kleine jaarlijkse bijdrage eigenaar van een echte olijfboom, die je kunt noemen naar jezelf, je bedrijf of een dierbaar persoon, die je ook kunt bezoeken en waar je jaarlijks de olijfolie van ontvangt.
De locals verklaren me voor gek, maar mijn halve boomgaard is al geadopteerd, wat de meest prachtige verhalen oplevert. Adoptie-ouders komen zelfs op bezoek!
Vrijheid
In deze tijd van onzekerheid (Covid, oorlog, energieprijzen, crisis, inflatie) is het fijn om te weten dat er ergens in de natuur een stukje land is waar ik naartoe kan, waar ik alleen kan zijn, vrij kan zijn. En dat ik anderen dat ook kan bieden, ofwel door mijn verhalen, ofwel door de olijfolie of boomadoptie, ofwel door mijn mooie plekje met anderen te delen, zoals in de Puglia-inspiratietrips die ik regelmatig organiseer. Want ik blijk niet de enige te zijn die dichter bij de natuur wil zijn. ‘Back to our roots’ blijkt een populair thema te zijn, waar ieder op ‘eigen wijze’ invulling aan geeft.
Meer info: www.tinytrullo.com www.estherjacobs.info
